Zbyt często spieramy się współcześnie o to, czy zachować wierność prawu/Prawu czy zasadzie miłości. Jezus pokazuje, że jest to fałszywa alternatywa.
Niesamowita jest dzisiejsza Ewangelia. Jezus nie tylko ukazuje się w Niej, jako Ten, który uzdrawia, ale także jako Ten, który nie znosi Prawa, ale je wypełnia. Byłoby błędem spoglądanie na Niego, jako na tego, który w imię współczucia/współodczuwania z biedami świata znosi zasady i prawa, byle tylko przyjść z pomocą biednym i potrzebującym.
W jednej ewangelicznej perykopie mamy bowiem, jakby dwa opowiadania. Jezus jest u faryzeuszy, a gdy przychodzi chory na puchlinę wodną, zadaje im pytanie: „czy wolno w szabat uzdrawiać?”. To nie jest, wbrew temu, co może się wydawać, pytanie podchwytliwe. Jezus wie, że takie pytanie jest w pełni uzasadnione w Torze.
Faryzeusze, i to jest ciekawe, milczą. Milczą, bo chcą zachować radykalizm Prawa? Bo chcą pochwycić Jezusa na słowie? Bo… Tych bo może być wiele. My też często milczymy, bo obawiamy się reakcji innych, bo wiemy, że radykalna wierność literze i duchowi Słowa może nas prowadzić tam, gdzie nie chcemy. Milczymy.
Jezus zaś podejmuje dwa działania. Dotyka chorego, uzdrawia go i odprawia. A potem odpowiada na prawne pytanie, które sam zadał. „Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni, nie wyciągnie go zaraz, nawet w dzień szabatu?” – mówi. I jest to odpowiedź z punktu widzenia Prawa poprawna, uzasadniona, prawdziwa. Tak bardzo, że oni „nie mogli mu na to odpowiedzieć”. Nie mogli, bo wbrew temu, co często się powtarza Jezus nie przyszedł znieść Prawa, ale ukazać Jego pełne znaczenie i sens.
To droga także dla nas, współczesnych chrześcijan, przed którymi stoją obie pokusy: radykalizować Prawo, zachowując literę czasem wbrew duchowi i odrzucać prawo w imię subiektywnie pojmowanej miłości. Jezus odrzuca obie pokusy i wskazuje drogę. Niełatwą, bo wymagającą i empatii i współodczuwania i rozumienia Prawa.
Tomasz P. Terlikowski
